woensdag 20 september 20.30 uur Locatie : Usva theater Het Usva Schrijflaboratorium sluit haar zevende jaar af met een rijke en mysterieuze show. Natuurlijk presenteert het lab dan ook de nieuwste bundel boordevol verhalen en gedichten. De auteurs, bijna twintig in aantal, onderzoeken de gedienstigheid, grandeur en gruwelen van een... parkeergarage! In het Schrijflaboratorium hebben oud-cursisten van de cursus Verhalen schrijven zich verenigd. Ze schrijven verhalen en gedichten, publiceren die in bloemlezingen en literaire tijdschriften en houden spectaculaire voordrachten. * Bron: http://www.usva.nl

"Ik wil u vanavond wat vertellen over Celine, de vrouw die mij de schoonheid van beton leerde kennen.

En ik kom u waarschuwen.

Ik leerde Celine lang geleden kennen, toen ik nog studeerde. Toen werd de skyline van Groningen nog niet bepaald door het Gasunie gebouw

<foto van het Gasunie gebouw>

en de Glazen Rijkstoren,

<foto van de Glazen Rijkstoren>

maar door de schoorsteenpijpen van de Hunzecentrale.

<foto van de Hunzecentrale>

Op de universiteit stond ze al bekend om haar brutaliteit, haar opstandigheid, haar woestheid. Iedereen noemde haar dan ook Crazy Celine. En ik was verliefd op haar, vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag. Tsja, soms gaat dat zo.

We leerden elkaar voor het eerst echt kennen, toen ze tijdens een Strafrecht III college naast me kwam zitten. Ik zocht voorzichtig toenadering. Tot mijn verbazing begon ze enthousiast met me te praten. Over de toestand van onze rechtsstaat, over het strafrecht in Nederland en over wat zij de fascistische neigingen van het Rijk beschouwde. Toen de hoogleraar ons geërgerd vroeg waar we het over hadden, tijdens zijn college, mompelde ik een verontschuldiging. Maar Celine begon het brutaal en scherp uit te leggen. Het ging vooral om de identificatieplicht, meen ik me te herinneren. De discussie begon al snel uit de hand te lopen en voor ik het wist was ik haar medeplichtige in de ogen van de docent. Toen Celine een verhit betoog over een Nederlandse politiestaat en de noodzaak tot revolutie begon, probeerde ik haar nog te sussen. Maar tevergeefs. De professor stuurde ons weg en Celine sloot haar universitaire carrière af met een opgestoken middelvinger.

Die middag gingen we naar de kroeg, dronken we te veel bier en belandden we uiteindelijk in haar bed. Een bijzonder enerverende dag mag ik wel zeggen.

Dit was het begin van een stormachtige relatie. Mijn risico vriendin, noemde ik haar altijd.

Twee anekdotes wil ik met u delen.
Celine was in de zomer, voor we een stel werden, naar Nepal geweest. Zeven weken reizen, trekking in de Himalaya, de beest uithangen in Pokhara en Katmandu en natuurlijk een bezoek aan het wildpark Chitwan. Zoals zij het vertelde was er niet veel aan de hand, maar de vriendin, waarmee ze de reis ondernomen had, legde me eens uit dat Celine drastische actie had ondernomen. Hen waren tijgers beloofd op de trip. En toen ze die op de laatste dag nog niet gezien hadden, was Celine van de olifant afgeklommen en het struikgewas in gerend. Verdwenen. Dagen lang! Die vriendin had zich doodongerust gemaakt en de politie was al ingeschakeld, ook al is dat in zulk soort landen ook nogal link. Na drie dagen was Celine doodleuk het wildkamp weer in gelopen, wat verwilderd, maar breed grijnzend. Ze had een tijger gezien. En het overleefd.

Een paar jaar later, ik was bezig met afstuderen, haalde Celine me over tot de meest idiote stunt tot dan toe. De vijf pijpen van de Hunzecentrale stonden op het punt gesloopt te worden. En Celine had het idee opgevat om er één te beklimmen!

<foto Hunzecentrale (rook)>

Ik heb echt geprobeerd haar er vanaf te praten. Maar Celine is Celine en ’s nachts slopen we dus door de mist en de rook naar de centrale.

Ik stond doodsangsten uit, toen we langs de bewakers slopen, de stalen sporten van de onderhoudsladder op klommen en uiteindelijk op de rand van de schoorsteen zaten. Voor ons én achter ons gaapte een dodelijke afgrond.

<foto Hunzecentrale (uitzicht)>

Maar het uitzicht was geweldig.

De volgende dag gingen we kijken naar het opblazen van de schoorstenen. Zo was Celine.

<foto Hunzecentrale (val)>

En toen kwam de bom…

< foto van een atoomexplosie + twee minifilmpjes in de onderhoeken, ik vertel verder, terwijl die spelen>

Terroristen verwoestten Brussel met een atoombom. De ontreddering was enorm. De regering was in paniek. Het volk ook. Ik ook.
Toen Verdonk de macht greep en het leger inzette om de orde te herstellen radicaliseerde Celine. Ze organiseerde protesten tegen ‘het Fascistische Rijk’ zoals zij de overheid noemde, verspreidde pamfletten tegen de vorming van de veiligheidspolitie en werd meerdere keren opgepakt terwijl ze politie en hoogwaardigheidsbekleders bekogelde. Toen ik een baan bij de Rijksgebouwendienst aannam was ze woest. Drie dagen later was ze weg.

Jaren heb ik haar niet gezien. Het enige wat ik van haar hoorde was wat ik las in pamfletten, de geruchten over sabotage, de verhalen over opstand en rebellie.

Plotseling was ze er weer. Ze stond op een avond bij me op de stoep en ik kon haar niet wegsturen, met de Verdonk-eskaders op haar hielen. Zo werd ik toch weer betrokken bij een van haar idiote plannetjes.

<foto Euroborg>

De Rijksbunker onder de Euroborg parkeergarage was het doelwit. En dit boek het resultaat.

<foto parkeergarage (eerste van serie van 12) in beeld laten>

Daarom ben ik hier.

<rest van de serie passeert de revue: één per zinnetje en daarna de rest>

Om u te waarschuwen. <2> Lees dit boek niet! <3> Het is gevaarlijk! <4> Het is opruiend! <5> Het is opstandig! <6>

<Even stil + 7-10, 10 is weer een lege parkeergarage, zonder tekst, die moet even blijven staan.>

Voor u het weet raakt u in zijn ban… <11> en zegt het wat u moet doen… <12>

<Licht uit. In het donker blijft de laatste foto (Versla Verdonk) nog even staan>"

Zie ook: www.usva.nl